Honey Kiss

🎈🎈โปรยหนังสือ💕💕

😘(ผู้นิยม สายสีขาวไม่ควรอ่านนะคะ )

อาการคลื่นเหียนจนรู้สึกอยากจะขย้อนอาหารในกระเพาะออกมาให้หมดไส้หมดพุง เป็นสิ่งแรกที่เธอรับรู้ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา เสียแต่ว่าทั้งวันเธออาศัยเอาน้ำลูบท้องให้คลายหิว ต่อให้โก่งคออาเจียนยังไงก็คงไม่มีอะไรหลุดออกมานอกจากน้ำย่อยขมปร่าเท่านั้น หญิงสาวถอนหายใจชันศีรษะมองรอบๆแล้วก็ทิ้งตัวลองนอนตามเดิม ลมที่พัดมาผ่านทะเล ยิ่งสร้างความร้อนระอุให้เธอมากกว่าเดิม เหงื่อที่ไหลอาบจนเสื้อผ้าเปียกแล้วก็แห้ง เปียกแล้วก็แห้ง วนเวียนอยู่แบบนี้หลายต่อหลายครั้ง ทำให้เกิดกลิ่นไม่น่าพึงประสงค์

เอาเถอะ ... ริมฝีปากที่แห้งผากและแตกระแหงยกมุมสูงขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน อย่างน้อยก็ไม่ต้องกลัวว่าจะเจอฉลามมากัด... เพราะมันคงสำลักขาดใจตายเพราะเหม็นสาบก่อนฝังเขี้ยวบนตัวเธอ เธอซุกตัวอยู่บนเรือยาง โคลงเคลงท่ามกลางทะเลสีฟ้าแกมเขียว พระอาทิตย์ที่เคลื่อนสูงทุกขณะจิต กำลังแผดเผาเธอให้แสบร้อนไปทั่ว

หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาที่สวมบนข้อมือ จะสิบเอ็ดโมงแล้ว... อีกไม่นานหรอก ประเดี๋ยวก็จะมีหน่วยกู้ภัยทางทะเล มีเฮลิคอปเตอร์ มีเรือลำใหญ่ออกมาตามหาเธอ หญิงสาวคิดถึงเพื่อนสาวที่นอนแฮ้งก์เอ้าท์อยู่ในโรงแรม ถ้าหล่อนตื่นขึ้นมาแล้วรู้อ่านโน๊ตที่ตนทิ้งไว้ก็จะต้องรู้ว่าเธอมาเช่าเรือ และถ้าเธอไม่กลับไป ด้วยนิสัยของอีกฝ่ายจะต้องติดตามตัวเธอไม่นิ่งนอนใจแน่ แพขนตาหนาหรุบต่ำ เปลือกตาหนักอึ้งทั้งที่เพิ่งได้สติ เพราะอ่อนเพลียจากการขาดอาหารและตากแดดตากลมหนาวหลังต้องเผชิญความน่ากลัวของพายุที่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

เดี๋ยว... ก็มีคนมาช่วย นี่มันรัฐเซ้าท์แคโรไลน่าเชียวนะ เขาจะไม่ปล่อยให้นักท่องเที่ยวอย่างเธอ ลอยคอตากแห้งตายกลางทะเลหรอก อาจจะเพราะว่าอยู่คนเดียว ไม่มีเสือโคร่งคอยให้รับมือแบบพาย หนังดังที่เธอดูแล้วดูอีกหลายรอบ เลยทำให้หญิงสาวมีเวลาพอจะคิดอะไรฟุ้งซ่าน

ถ้าไม่มีใครมาเจอเธอเลย แล้วเกิดพายุอีกครั้ง เรือยางลำเล็กกระจิ๋วหลิวนี่จมลงสู่ก้นบึ้งทะเล ฉลามมากินเธอไม่เหลือซาก อ้อ มันอาจจะคายซิลิโคนที่จมูกเธอออกมา เพราะอาหารไม่ย่อย ครอบครัวเธอจะรู้ไหมว่าเธอตายแล้ว เขาจะช้อนเก็บซิลิโคนแล้วก็เอาไปฝังแทนร่างเธอหรือเปล่า คิดอะไรเลื่อนเปื้อนอยู่ครู่หนึ่ง ก็หัวเราะเสียงพร่าในคอ ก่อนจะขดตัวลงนอนอีกครั้ง ดึงเสื้อคลุมผืนใหญ่คลุมร่างกันแดดที่ร้อนขึ้นทุกขณะจิต ผล็อยหลับไปอีกครั้งอย่างอ่อนเพลีย

นานเท่าไหร่ไม่รู้ได้ ตอนที่เธอสะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังกัมปนาทนั้น ร่างสมส่วนถลันลุก ใจพองโตอย่างยินดี มีคนมาช่วยแล้ว!

ทว่าทันทีที่ดวงตาหายขุ่นมัว ภาพตรงหน้าที่พร่าเลือนค่อยๆชัดเจนขึ้น พระนายยกมือขึ้นขยี้ตา... เธอกำลังตาลายเห็นภาพหลอนใช่ไหม ภาพลวงตา ภาพมายา ภาพอะไร... ที่มันไม่ใช่ความจริง สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าบดบังพระอาทิตย์และท้องฟ้า เห็นเพียงเงาทะมึนย้อนแสง เงาของมันอาบทาบทับเรือยางลำน้อยของเธอ เสียงที่เธอได้ยินเป็นเสียงผ้าใบที่กางโบกสะบัดรับลมทะเล

เรือ... เพียงแค่ไม่ใช่เรือกู้ภัย เรือยอร์ชของนักท่องเที่ยว หรือเรือของเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่เป็นเรือใบแบบโบราณ ดวงตาของพระนายเบิกกว้าง พรายน้ำสะท้อนวิบวับบนรูปสลักสตรีตรงหัวเรือ เรือนร่างอรชรที่งดงามราวมีชีวิตจริง เปลือยกายท่อนบนและเรือนผมสยายบดบังยอดถัน เธอเคยเห็นเรือแบบนี้มาก่อน... แต่จากหน้าเว็บที่เคยกดเล่นเรื่อยเปื่อยกระทั่งเจอเรื่องเกี่ยวกับเรือเดินทะเลในยุคล่าอาณานิคม

“อา... คงจะเป็นภาพหลอนจริงๆ” หญิงสาวพึมพำ ทิ้งตัวลงนอนแล้วดึงเสื้อคลุมหัวอีกรอบ